Adélaïde Bourque

Konu: Adélaïde Bourque C.tesi Ağus. 29, 2009 1:19 am

Bir akıl hastanesi odası kadar beyaz ve boş bir odanın zemininde uzanıyordu kadın. Bir ölü kadar hareketsiz, bir ruh kadar soluktu. Ama ölmemişti henüz. Buradaydı. Ruhuyla bedeni iç içeydi hala. Nefes alıyordu hiç belli olmasa da.
Ve bir an sonra, aniden açıldı gözleri. Tehlikeyi hissetmiş bir ceylan gibi sıçradı bedeni. Korkuydu onu canlandırıan ve tetikteydi şimdi. Odanın beyazlığından kısılmış gözleri etrafı tarıyor ve hiç bir şey göremiyordu beyazlıktan başka. Nerdeydi? Ne olmuştu? Daha da önemlisi kimdi o? Adı neydi? Kaç yaşındaydı? Ya da nasıl görünüyordu?
Geçmişine ya da şu anına dair hiçbir şey bilmeyen kadın bir kez daha sıçradı yerinden. Kapı olduğu hiçbir şekilde belli olmayan beyazlığın açılma sesi sebep olmuştu buna. Beyazlıktan içeri süzülen adamdaydı şimdi bakışları. Dağınık saçlarına, karışmış sakalına ya da siyah ve donuk gözlerine dair bir şey hatırlamaya çalıştı umutsuzca.

“Nasıl bir duygu?” dedi adam ağır ve kararlı adımlarla kadına doğru ilerlerken. Sesi insanı üşütecek kadar soğuk ve uzaktı. Ve yaklaştıkça daha çok fark edilen bakışlarındaki donukluk ürpertiyordu. Hiçbir duygu barınmıyordu bu gözlerde ; hiçbir zaman barınmamış ve hiçbir zaman barınmayacaktı. “Ne kadar acıtıyor bilmemek? Yoksa bir ilaç mı istenmeyen hatıralara karşı?”

Şimdi tam önünde duruyordu adam. Donukluğu daha çok işliyordu içine kadının.
Ne söylemeliydi? Ne yapmalıydı? Tehlikede miydi? Karşısına dikilmiş hiç de tekin görünmeyen bu adam güvende olduğunu hissettirmiyordu ona. Ama bütün bedenini sarmıştı çaresizlik. Ne yapabilirdi ki? Adamın ona saldırma ihtimalini düşünerek anlamsızca taradı boş odayı; eline geçirebileceği herhangi bir şey bulma umuduyla. Bedenini, üstündeki tek parça, siyah elbiseyi yokladı sonra. Kendini koruyabileceği herhangi bir şeyi değil, hiçbir şey yoktu odada ikisinden başka.

Boğuk bir sesin kulaklarını tırmalamasıyla tekrar adama kaydı bakışları. Yüzündeki aşşalayıcı gülümsemeyi, hafifçe kıvrılmış dudaklarını kazıdı beynine. Buna rağmen hala hiçbir yaşam belirtisi olmayan gözlerini ise hayatı boyunca unutmayacaktı.

“Sana bir şey olmayacak.” dedi cümlesinin vermesi gereken huzuru engelleyen korkutucu sesiyle.
“Şimdilik…”
Omzuna uzanan bir el, hissettiği acı ve sonrası karanlık…

…

Bir ömür kadar kısa süren karanlığın ardından bir kez daha aydınlığa açılan gözler… Bu sefer odanın beyazlığı değil pencereden içeri süzülen güneşin ışıkları alıyor gözlerini kadının. Geçmişini ya da bugününü hatırlamıyor hala. Ama nedenini bilmediği bir şekilde huzurlu.

“Adé!”

Hiçbir şekilde tanıdık değildi kadına bu ses. Ama tanımak isteyeceği birine aitti sanki. Bir bekleyişin mutlu sona ulaşmasının verdiği sevinç vardı sesinde. Ona bakmak için acele etmedi. Yavaşça döndürdü kafasını onu hayal etmeye çalışırken. Fakat o kadının yüzünü seçemeden üzerine yıkılmıştı kadın. Daha doğrusu sarılmaya çalışmıştı fakat karşısındakinde herhangi bir hareket olmadığı için daha çok üstüne yıkılmış gibi bir izlenim veriyordu.

“Adé” dedi aynı ses tonuyla. “Neler oldu sana?”

*Adé* Adının kısaltması olmalıydı bu. Ya da lakabı. Bir yerlere aitti o demek ki. Birilerini tanıyordu ve tanınıyordu. Çaresiz hissetmiyordu artık kendini. Onu seven birileri vardı ve sevdikleri... Yalnız değildi.
Kendisine Adé diye hitap edilen kadın, üstündeki ağırlığın yavaşça azaldığını hissettiğinde ona sarılan kadına bakabildi. Kimdi bu kadın? Bir akrabası mı? Belki de annesiydi. Bakışlarındaki şefkat, endişe, korku ve sevgi bu tahminini doğruluyordu. Bakışları kadının hafifçe kırışmış alnından, gene çevresi çizgilerle çevrenmiş yeşil gözlerini, güzel yüz hatlarını inceledi. En ufak bir hatırlama yaşayamadı çabasına rağmen. Ama yüzünde istemsizce oluşan küçük gülümsemesiyle baktı kadına.
Kadınsa hafifçe buğulanan gözlerini örtbas etmek için konuşmaya başladı telaşla.

“Hiçbir şey hatırlamıyorsun değil mi?” dedi parmaklarını Adé'in yüzünde şefkatlice gezdirirken.
Başını iki yana sallamakla yetindi soruya karşılık. Kadının ince parmaklarını saçlarında hissetti bu sefer Adé. “Anlat.” dedi belli belirsiz ama kararlı bir sesle. “Anlat.”

Gözlerindeki buğular sonunda birer yaş olup döküldü kadının yanaklarına. Nereden başkayacağını bilemedi uzun süre. Kolay değildi birisine kim olduğunu anlatmak.
Ama sonunda bir nokta bulup başlayabildiğinde sesi torununa asal anlatan bir büyükanne gibi yumuşak ve dokunaklıydı. Bazen heyecan tınısını yüklenip yükseliyor, odada çınlıyor ve ardından yavaşlıyordu.

*Ona şefkatle bakan bu kadın –Emily- onun teyzesiydi. Annesi ve babası yıllar önce bir trafik kazasında ölmüşlerdi. Ve Adé’in hayatta kalan tek akrabası Emily’di. Eğer her şey normal olsaydı ; Adé bir ay kadar önce aniden ortadan kaybolmasaydı iki hafta önce başarılı bir avukat ve güzel bir kadın olarak yirmi yedinci yaşını kutlayacaktı. *

Yatağında doğruldu Adé. Ayağa kalktı yavaşça ve ağır adımlarla yatağın tam karşısındaki aynaya doğru ilerledi. Üzerindeki beyaz gecelik kadar beyaz, ışıldayan tenini, omuzlarındaki kızılımsı saçlarını, deniz mavisi gözlerini inceledi acele etmeden. Tanımak istiyordu kendini her zerresine kadar. Yansımasının ona bir şeyler anlatmasını bekliyordu sanki. Oradan çıkıp onu sertçe sarsmasını, kendine getirmesini, bir şeyleri hatırlamasını sağlamasını bekliyordu. Gerçeği istiyordu. Gerçekten hatırlamak istiyordu. O beyaz odadan fazlasını, o beyaz odanın sebebini istiyordu.
Gene de emin olduğu tek bir şey vardı:

Ona bir şey olmayacaktı. *Şimdilik...*

Konu: Geri: Adélaïde Bourque C.tesi Ağus. 29, 2009 9:38 pm

RPG Puanınız: 75'dir.