Sacred Schwext

İçinde bulunmadığım şu tartışma bile beynimi bulandırmaya yetmişti. Hayır bu hayal değildi. Hâlâ tartışıyorlardı. '' Hadi; ama kızlar. Az sonra tılsım dersine yetişmemiz gerekiyor. Bari ara verin. '' Ellerimi iki yana açmış, oluşan sesizliği anlamaya çalışıyordum.'' Bana öyle bakmayın. Tılsım dersine yorucu bir beyinle girilmez. Beyin hüçrelerim zıplıyor. '' Uzun
bir süre birbirimize baktıktan sonra bitmek bilmeyen bir krize
yakalandık. Hatta bir ara Hastane Kanadı'na bile gitmeyi düşündüm.
Derin nefes alıp vererek kendime gelmeye başardığımda dersin
başlamasına on dakika kaldığını fark ettim. Sınıfa en son giren
olmaktan nefret ediyordum. Birden ciddileşmiş, az önceki matrak
halimdan eser kalmamıştı üzerimde. Endişeli bir halde kitaplarımı
nereye bıraktığımı hatırlamaya çalışmıştım. Camın önündeki masa...
Koşup canım önüne gittim. Evet. Oradaydılar. Arkamı dönmüş kapıya doğru
ilerlerken kızlar hâlâ gülüyordu. Bazen gerçekten cıvıtıyorlardı.
Umursamadan ve savsak bir şekilde koridorlarda ilerlemeye başlamıştım.

Bu
sabah yine binlerce günaydın demek zorunda kalacak gibi görünmüyordum.
Koridorlar, oldukça boş ve sakindi. Bu pek alışık olmadığım bir durum
olduğu için çok sıkılmıştım. Adımlarımı hızlandırıp bir an önce sınıfa
varmayı diledim. En son gelen... En son gelen... En son gelen...
Bu üç kelime sürekli beynimde yankılanıyordu. Sınıfa girdiğim an tüm
bakışlar üzerimde toplanacaktı. Derse başlanmamış olsa bile anormal
muhamelesi göremekten nefret ediyordum. Bunun hep böyle olması bana
yaramış gibide görünmüyordu. Hâlâ derslere geç kalıyorum. Merdivenlere
geldiğimde bir an için bu düşüncelerden sıyrılıp çıkmıştım. Kendi
dünyama dönmem pek zaman almadı. Merdivenlerde dursamda bir şey
düşünürken uçuyormuş gibi hissediyordum ve anlaşılmaz bir şekilde zaman
çok çabuk geçiyordu. Üstelik hayal kurarken. Kendime geldiğimde çoktan
üçüncü katta olduğumu fark ettim. Buraya ne zaman gelmiştim. Nasıl?
Neyse... Artık bu geçmelere ve farkında olmamalara alışmıştım. Hafiften
kalabalıklaşan koridorlar Hogwarts'ın canlanmaya başladığını
anlatıyordu edeta. Sınıfın kapısına geldiğimde tam kapının yanındaki
çatlak gözüme ilişti. Çok fazla göze benziyordu. Hem de çok... Durup
incelemek istedim. Merak beynimi tam ele geçirmek üzereydi ki artık
önümde duran kapıyı açıp içeri girmem gerektiğini hatırladım. Bununla
sonra ilgilenmeyi aklıma yazdıktan sonra ahşap kapıyı aralayıp içeriye
girdim.

Merlinin sakalı... Şok geçiriyor olmalıydım. Yada
gözlerimde çok ilerlemiş bir bozukluk olmalıydı. Sınıf tamamen boş
muydu yoksa ben mi yanlış görüyordum? Yo, hayır. Sınıf
gerçekten boştu. Sadece yeni profösör ve ben vardım. Bu bir ilkti. Ne
yapsaydım. Günlük felan yazmaya başlayıp bu günün tarihini ilk sınıfa
giren kişi olarak mı kaydetseydim, bilemedim. Uzunca bir süre öylece
durup boş sınıfa baktığımı fark edince çok utanmıştım. Hemen önlerde
bir yere oturdum. İlk defa öne oturmuştum. Sanırım o gün tüm ilklerimi
gerçekleştirme yolunda ilerliyordum. Bu boş sınıf olayı beni oldukça
heyecanlandırmıştı. Geç kalmaktan bıkmış ve dersimi almış mıydım? Galiba.
Sınıfın birden dolduğunu fark etmedim. Bir süre sonra tüm sıralar
doldu. Derse başlamak için sabırsızlanıyordum. İnanın nedenini bende
bilmiyorum. Profösörün, hızlı konuşması ilk ilgimi çeken şeydi. Hızlı;
fakat tane tane.... İnsanın beynini yormaktan çok okşuyor gibiydi.
Bizim kızların Bayan Unique'den konuşma dersi alması gerekiyordu. Birde
ayakkabılarının çıkarttığı ses yok mu? Orkestra tamamlanmıştı. Ritmi
bozuk bir diyafram açıcıya benziyordu. Ne komik ama... Aslında bu sesi
küçüklüğümden beri sevmişimdir. Tabi bir yere kadar. Bir süre sonra
beyni tırmalamaya başlıyor. Kuzenlerimle buna ne kadar dayanacağımı
test etmiştik. Berbat bir şeydi. Bunu yaptıktan sonra uzun bir süre
topuklu ayakkabı sesi duymak istemedim; ama sanırım buna
katlanabilirdim. Ooo, yoo! Nutuk tutan profösörlerden hiç
hoşlanmam. Neyse ki bu kısa bir nutuk olmuştu. İlk dersten ödev
vermeyen tek profösördü. Şaşırmıştım. Birden önüme gelip '' Bu sıradan
başlayalım. '' demesi beni şaşırtmıştı. Olay dışı hissettim. Ne
olduğunu anlamam bir saniyemi almıştı. Hemen konuşmaya başladım. '' Adım; Claudine Delaoxn. Iıı.. Muggle doğumluyum! '' Cümlemi bitirdiğimde sınıftakilerin bazıları bir şeyler mırıldandı. Gözlerimi devirerek devam ettim. ''
Aslında bununla gurur duyuyorum. Safkanlar... Yani onarın genlerinde
zaten büyücülük var. Ama ben aykırı bir yapıya sahibim. Onlar
istenmeselerde büyücü oluyorlar. Bense, özel olarak istendim. Yetenek
meselesi.Ailemdeki tek büyücüyüm. Bu da benim farkım. Halimden çok
memnunum. Sizi tanıdığımada memnunum, Bayan Unique. '' Kendimi beğenmiş bir gülümsemeyle cümlelerimi sonlandırıp yerime oturmuştum. Sanırım bazıları ağzının payını almıştı.

Uzun
süren tanışma faslında gerçekten farklı konuşmalar olmuştu. Konuşmamı
eleştirenler bile... Umursamadan sonunu bekledim. İlk konuşan ve ilk
kurtulan olmuştum. İlk kurtulan olmak güzel. Evet; ama beklemek...
Bunun için aynı şeyi söyleyemem. Kahvaltı yapmadığıma pişman oldum bir
an. Karnım deli gibi bağırıyordu. Bir şeyler yemem gerekiyordu. Bunları
düşünürken nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde kalabalık
koridorlarda buldum kendimi.

'' Aman Tanrım! Hiç bir şey hissetmiyorum. ''
'' Aaa! Bende. Süper bir şey...''
'' Hadi bana vur! ''

İçtiğim
ufak tüpteki neydi bilmiyorum; ama tüm vücudumu uyuşturmuştu. Sarhoş
gibi hissediyordum. Elaine'nin indirdiği tokat çok iyi gelmişti. Hiç
acımadı. Attığımız kahkahalar yatakhaneyi inletmişti. Birden herkesin
şikâyet ettiğini duydum. Kimin umurundaydılar ki! Beyin hücrelerim
zıplıyor gibiydi. '' Bir daha vur ama bu sefer çok hızlı olsun. '' Birden indirdiği tokat gülme krizine girmeme sebep olmuştu. Sanki vurmuyor da okşuyor gibiydi. '' Şimdi sen vur. Çok sert olsun! '' Ona tüm var gücümle vurmuştum. Şıraak! Çıkan ses yatakhanede yankılandı. Suratıma aval aval baktıktan sonra ikimizde gülmeye başladık. '' Çok, çok çok sert vur. Yumruk at! ''
Attığı yumruk kafamı yatağın kenarındaki komedine vurmama neden
olmuştu. Kalktığımda hem alaycı hemde şaşkın bakışlarla bana bakıyordu.
'' Dudağın kanıyor! Ahahah... '' Elimle dudağıma dokundum. Patlamıştı; ama umurumda bile değildi. '' Bana çok sert bir yumruk at, bebeğim! ''
Söyleyiş tarzı kahkaha atmama neden olmuştu. Ona sert bir yumruk
geçirdim. Parmağımdaki yüzük kafasını kanattı. Tam anlını... Kanadığını
görünce daha da güldü. Son olarak bana geçirdiği yumruktan sonrasını
hatırlamıyorum. Sanırım bayıldım.

'' Hıı... Ne? Tanrım! Bu da ne…? ''
Ses beynimi tırmalıyordu. Başım çatlayacak derecede ağrıyordu. Sanki
gözlerim göz yuvalarından çıkacak gibiydi. Başımı tutarak kendimi
toparlayıp ayağa kalktım. Elaine'i boş boş bana bakıyordu. '' Ne diyor? '' Sorumu algılaması üç saniyesini almıştı. '' 10 dakika içinde Karanlık Sanatlar dersi başlayacakmış. ''
Ağzından dökülen kelimeler ufak çaplı bir şok geçirmeme neden olmuştu.
Hemen hazırlanmaya koyuldum. Kısa bir süreden üzerimi giyinmiş sarı
saçlarımı gevşek bir şekilde iki yandan örmüştüm. Aynada şöyle kendime
bakayım dedim ki o da ne? Dudağımda kızarıklık vardı. Birden dün akşam
şöyle bir zihnime uğrayıp gitti. '' Lae, şuna bak. Alnım kan içinde. '' İkimizin de yaralarını oldukça iyi bir şekilde temizledikten sonra derse yetişmek için kendimizi koridorlara attık.

'' Hâlâ belli oluyor mu? '' Hayal kırıklığı ile yüzüne baktım. Dudağımı bükerek; '' Evet. '' dedim. Aldırmıyormuş gibi davrandı. '' Napalım. Umarım çabuk geçer. '' Çaresizlikle cevap verdim. '' Umarım. ''
Boş koridorlar birden ayak sesleriyle dolmuştu. Herkes derse yetişmeye
çalışıyor olmalıydı. Elaine'nin kolundan tutup çekiştirmeye başladım.
Dört kat indikten sonra dersliği görebildik. Tam o anda Caprice ve
Paula sınıftan içeriye giriyorlardı. Arkalarından seslendim; ama beni
duymadılar. Koşarak kapıya doğru ilerledim. Hâlâ Elaine'yi arkamda
sürüklüyordum. Tahta kapıyı aralayıp içeriye daldım.
Elaine, içeri girdiğimizde ancak benden kurtulabilmişti. '' Az önce içeriye girmemişlerimiydi? ''
Şaşkınlıklar gözlerim sınıfın bir köşesinde bizi korkutmak için
saklanmış olan Caprice'i ve Paula'yı aradı. Hayır. Burada değillerdi.
Birden tahtada yazanlar gözüme çarptı. '' Hadi gel. '' tam Elaine'nin kolundan tutmuş çekecekken '' Tamam. Yürümeyi biliyorum, Lae. '' Sanırım onu fazla hırpalamıştım. '' Affedersin. ''
Birlikte masanın üstünde duran topuza dokunup değişik şeyler görmeye
başladık. Benim gördüklerimi onunda gördüğünden emindim. Bu çok tuhaf
bir histi. Sanki sıkışıyor gibiydim. Ayrıca bu durum midemi
bulandırmaya başlamıştı. Renkler birbirine girmişti. Çok iğrençti.
Birden ayaklarımın yere değdiğini ve ciğerlerime oksijenin dolduğunu
hissettim.

Ortama alıştıktan sonra birden feci bir şekilde
üşümeye ve titremeye başladım. Karanlık Orman'da olmamız beni
şaşırtmıştı. Profesör oldukça sakin görünüyordu. Ve sonra Caprice ve
Paula'yı gördüm. Onlarda soğuktan donmuş kedi yavrusunu andırıyorlardı.
Tıpkı benim gibi... Yavaş yavaş sayımız artıyordu. Herkes geldiğinde
profesör kısa bir konuşma yaptı ve bizi gruplara ayırdı. Önümüze
bıraktığı büyük zarfı alım açtım. Herkesin görebileceği bir şekilde
tuttum. Biz harita ile yazıları incelerken Caprice'in gözü yan gurubun
mektubundaydı. Gözlerimi devirerek tekrar haritayı incelemeye koyuldum.
Caprice şimdiden şikâyet etmeye başlamıştı. Ardından da profesör, puff...
Ortadan yok oldu. Caprice'nin sorduğu uzun, karışık ve saçma soruyu
buruşuk suratla dinledikten sonra duymazdan gelmeye karar verdim. '' Ben bu tünelin yerini biliyorum, sanırım. Yani bir yerde okumuştum. '' Cümlelerim bittiğinde az da olsa herkesin yüzünde bir gülümseme gördüm. '' Ama önce okula gidip daha sıkı giyinmeli ve su falan almalıyız. Özelliklede yiyecek. '' Son kelimeyi vurgulayarak ve Caprice bakarak söyledim.

Hep beraber okuldan içeri girdiğimiz anda onlara kısa ve öz bir konuşma yaptım. '' Kızlar, herkes giysisini yiyeceğini içeceğini alıp 10 dakika içinde burada olsun. '' Büyük kapıyı işaret ettim. Bir anda hepimiz dağıldık. Hepimiz farklı binadan olduğumuz için tek gitmek zorunda kaldık. Ben koridorlarda ve merdivenlerde koşarak ilerliyordum. Ortak salona geldiğimde bir kaç kişi oradaydı; fakat görmezden gelip direk yatakhaneye çıktım. Dolabımı açıp en kalın ceketimi üzerime geçirdim. Onun üzerine de pelerinimi. Yanıma bir şişe su aldıktan sonra koşar adımlarla oradan ayrıldım. Hiç durmaksızın koridorlarda ilerledim. Caprice ile aynı anda gelmiştik. Diğerleri zaten oradaydı. Sakince elimizdekileri kontrol ettik. Yiyecek, içecek ve kalın giysiler. Hepsi tamamdı. " Yicecekler tamam millet, yalnız su almayı unutmuşum. Şaka değil ya, buraya gelirken kimi gördüm bilin, aynen mızmızı, geçen yılki kaçak cadılar bayramı partisinden beri benle iyi dosttur. işte, bize kendi banyosundan su doldurup verdi, bende şişeye koymasına izin verdim. Tamam kıramadım onu işte, aldım ve şu şişesi de burada, al Lae. Evet şimdi ne yapıyoryoruz? Artık üşümediğimize göre karnımızı doyurabiliriz değil mi? " Gerçekten bu yaptığı ödüllendirilmeyildi. Bize oldukça kolaylık sağlıyordu. Onaylarcasına başımı salladım ve gülümsedim. '' Biz haritayı incelerken sende yemene bak o zaman. '' Haritayı açıp hızlı bir şekilde yere yapıştırdım. Bildiğim kadarıyla tünelin etrafını gözümün önünde canlandırdım ve harita ile eşleştirmeye çalıştım.

Hızlı adımlarla okulun arkasına doğru koşturduk. '' Tamam. Sanırım şuradan gitmeliyiz. '' Caprice'in bir şeyler dediğini duydum; ama anlamadım. Sık ağaçların içine daldıktan sonra yatay çizgiler çizerek sınırda yürümeye başladık. Okula yakın olduğu için buralarda bir yerlerde olmalıydı. Gözlerim bir şey görmek için etrafı tararken sağa sola sallanan bir ışık demeti gördüm. '' İşte orda. '' Parmağımla ışığı gösterdim. Herkes rahatlamıştı. Koşarak ışığa doğru ilerledik. Tam ulaşmıştık ki birden profesör önümüzde belirdi.